Ks. Marian Piątkowski urodził się 14 września 1927 r. w Starkowie (parafia Przemęt) z ojca Jana, kierownika tamtejszej szkoły powszechnej i matki Stefanii z domu Lewandowskiej. Wysiedlony w 1939 r. przez okupanta do Generalnego Gubernatorstwa mieszkał w okresie wojny w Krakowie, a następnie wrócił z rodzicami do Wielkopolski i od 1945 r. zamieszkał w Widzimiu Starym, gdzie jego ojciec był także kierownikiem szkoły powszechnej.

W lutym 1947 r., po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w Państwowym Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym, w Wolsztynie, wstąpił do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu. Studia filozoficzne odbył w Gnieźnie, a teologiczne w Poznaniu. W dniu 7 czerwca 1952 r. otrzymał z rąk arcybiskupa metropolity poznańskiego Walentego Dymka święcenia kapłańskie, a następnego dnia odprawił swoją pierwszą Mszę św. w kościele parafialnym w Kębłowie.

Jego pierwszą placówką duszpasterską był Kościan, gdzie obok zwyczajnych obowiązków wikariuszowskich uczył także religii w Zasadniczej Szkole Metalowej. Następnie w latach 1953-1954 był wikariuszem w parafii św. Jana Kantego oraz- przez kilka miesięcy- kapelanem Państwowego Szpitala Klinicznego im. H. Święcickiego. W latach 1954-1957 odbył studia specjalistyczne z teologii moralnej w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, uwieńczone w roku 1957 rozprawą doktorską pt. “Koncepcja życia moralnego w pismach ks. Piotra Semenenki”.

W latach 1958-1970 pełnił funkcję ojca duchownego w arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu, w latach 1970-1974 był wicerektorem ds. wychowawczych, od 1973 wykładowcą teologii życia wewnętrznego, od 1975 wykładowcą kierownictwa życia duchowego na Papieskim Wydziale Teologicznym i na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, od 1982 wykładowcą teologii moralnej fundamentalnej. W latach 1966-1968 był członkiem synodalnej Komisji Koordynacyjnej i Statutowej oraz przewodniczącym Komisji ds. Maryjnych Synodu Archidiecezjalnego w Poznaniu, od 1970 archidiecezjalnym duszpasterzem duszpasterstwa maryjnego, w latach 1974-1984 moderatorem diecezjalnym kapłanów w Archidiecezji Poznańskiej, w latach 1975-1984 członkiem Komisji Maryjnej Episkopatu, w latach 1977-2003 dyrektorem Unii Apostolskiej Kapłanów w Archidiecezji Poznańskiej. Był jednym z pierwszych propagatorów i założycielem pierwszej grupy modlitewnej Odnowy w Duchu Świętym, która w Polsce rozpoczęła swoje istnienie w 1975 roku. 

W roku 1983 po śmierci ks. Aleksandra Woźnego przejął ojcostwo duchowe wspólnoty, obecnie Stowarzyszenia „Rodzina Serca Miłości Ukrzyżowanej”, z którą związany był od 1956 roku, aż do końca.

W latach 1984-1997 był proboszczem w Tulcach, od 1997 rektorem kościoła pod wezwaniem Najświętszej Krwi Pana Jezusa w Poznaniu, od 1997 egzorcystą w Archidiecezji Poznańskiej, od 1999 koordynatorem Posługi Księży Egzorcystów w Polsce.

Pamiętamy go, jako uśmiechniętego, życzliwego człowieka, oddanego Maryi i otwartego na pomoc dla każdego. Postawa dostojności, a jednocześnie pokory wzbudzała zaufanie, a posługa, którą wiernie wykonywał była pełna miłości i mocy Ducha Świętego.
Zmarł 3 stycznia 2012 roku.