Życiorys Założycielki

Zewnętrzne ramy życia

Ludmiła z Wrzosków Krakowiecka urodziła się 28 grudnia 1900 roku w Krakowie. Lata młodości spędziła Ludmiła w Krakowie i tam uzyskała świadectwo dojrzałości. Następnie, zmieniając miejsce zamieszkania wraz z rodzicami, podjęła studia filozoficzne kolejno na Uniwersytecie Warszawskim i Poznańskim. Zawarła małżeństwo, które okazało się tak dalece nieudane z powodu nie dających się zmienić nieetycznych postaw męża, że musiała wnieść o dożywotnią separację kościelną W dwa lata po ślubie urodził się jedyny jej syn Jerzy. Problemy związane z procesem rozwodowym skłoniły ją do podjęcia studiów prawniczych. Przez pewien czas pracowała jako kurator na oddziałach kobiecych więzienia w Poznaniu, a następnie jako asystent w Katedrze Prawa Karnego Uniwersytetu Poznańskiego. Okres okupacji hitlerowskiej spędziła w Warszawie, biorąc także udział w działalności konspiracyjnej. Po Powstaniu Warszawskim, w którym poległ jej syn, schroniła się w Krakowie. W marcu 1945 r. wróciła z rodzicami do Poznania, gdzie została pracownikiem naukowym w Katedrze Historii Medycyny. Zmarła 17 lutego 1971r. i została pochowana na cmentarzu junikowskim w Poznaniu.

Ewolucja duchowa i początki Dzieła

Nie mając rodzeństwa ani głębszego porozumienia z rodzicami, Ludmiła żyła własnym życiem wewnętrznym. W domu rodzinnym traktowano religię poważnie, ale dość powierzchownie i wychowywano ją na dobrze ułożoną światową pannę. Pierwsza spowiedź i Komunia św. rozbudziły w niej pragnienie świętości. Stopniowo uświadomiła sobie swoje dwie główne wady: kłamstwo i próżność. Równocześnie jednak szukała swojej drogi do Boga, lecz nie mogła jej znaleźć. W nowym środowisku studenckim zaczęło przygasać jej życie wewnętrzne. Mając 23 lata poślubiła studenta ekonomii, ale spotkało ją wielkie rozczarowanie z powodu egoizmu męża. Kiedy mimo usilnych starań o ratowanie wspólnoty mąż nie chciał zmienić postępowania, podjęła trudną decyzję rozejścia się. Jeszcze nie umiała wtedy oddać wszystkiego z ufnością w ręce Boga. Jedyną pociechą było dziecko, które z czasem zaczęło ją zdumiewać pobożnością. Zrozumiała, że ma je oddać Matce Bożej i wychować dla Boga.

Zaczął się okres intensywnego pogłębiania życia wewnętrznego. Korzystała z kierownictwa duchowego wybitnych kapłanów, którzy upewniali ją o szczególnym powołaniu. Stopniowo Bóg prowadził ją własną ścieżką modlitwy wewnętrznej. Zaczęła odprawiać dni skupienia i medytacje, i uczestniczyć w rekolekcjach w Gostyniu, Kuźnicach i Warszawie.

W maju 1936 roku, za radą o. Góreckiego odbyła trzydniowe rekolekcje w Gostyniu i tam na jego ręce złożyła Matce Bożej akt św. niewolnictwa, który stanowił decydujący przełom w jej życiu.

Odtąd rozpoczęły się serie rekolekcji i dni skupienia, w których Pan pouczał ją i kształtował duchowo. Lektura następujących po sobie roczników Dialogów pozwala śledzić duchową ewolucję Ludmiły i etapy rozwoju powstającego Dzieła. Pojawiają się pierwsze członkinie.

W okresie powojennym w Poznaniu kierownikiem duchowym Ludmiły był ks. Walerian Porankiewicz, a po jego śmierci ks. Aleksander Woźny. Poprzez przekazywane jej słowa Bóg pouczał ją i prowadził ku Dziełu, do jakiego ją powołał. Coraz częściej słowa odbierane od Jezusa dotyczą nie tylko jej duchowego rozwoju, ale całego Dzieła, wszystkich jego członków, których liczba stopniowo rośnie.

Chrystus pozwolił jej zrozumieć, że chce mieć rodzinę dzieci swego Krzyża, które przeżyją całe życie ofiar-hostii tak jak On i Maryja. Słowa Chrystusa i Maryi w dalszych latach mają niekiedy charakter wielodniowych rekolekcji, kiedy indziej doraźnych świateł i zachęt. Rodzina rośnie w liczbę. Z natchnienia Bożego Ludmiła wraz z kapłanami, ks. W. Porankiewiczem i ks. A. Woźnym, ustanawia niezbędne struktury wspólnoty. W Parkowie nabyła w roku 1958 kilka parcel i z czasem postawiła niewielki dom z myślą o pierwszej stałej wspólnocie.

Od roku 1962 Chrystus ani Maryja nie przemawiają już do Ludmiły. W grudniu 1970 r. ciężko zachorowała. Odeszła z tego świata 17 lutego 1971 r.

po śmierci założycielki

Istnienie Rodziny utrzymywane było w głębokiej tajemnicy przed władzami komunistycznymi. Po śmierci Ludmiły nastąpił okresowy kryzys – zahamowanie rozwoju i nowych powołań. W 1973 roku ks. Woźny, ówczesny ojciec duchowy Rodziny, własnym autorytetem rozwiązał ją na czas nieokreślony z obawy przed grożącym jej ujawnieniem i represjami władz państwowych. Zezwolił jednak na indywidualną kontynuację zobowiązań.

Wskrzeszenie i nieoczekiwanie szybki rozwój Dzieła nastąpił za zgodą i przy współpracy ks. Woźnego od 1980 r., a związany był z otwarciem się członków Rodziny na dar Odnowy w Duchu Świętym. W ciągu pięciu lat znacznie wzrosła liczba członków Rodziny. W 1987 r. odłączyła się od Rodziny grupa starszych celibatariuszek, z zamiarem założenia instytutu świeckiego. Grupa ta przejęła jej materialną spuściznę. W roku 1991 odłączyła się następna grupa, ulegając sugestii, że Rodzina jest prowadzona zbyt racjonalnie. Oba te nie łatwe dla Rodziny momenty przyczyniły się do głębszej analizy treści Dialogów z punktu widzenia ich wiarygodności i zgodności z nauką Kościoła.

Stało się to także bodźcem do usilniejszych starań o prawne usytuowanie Rodziny w Kościele. Jednak darzący życzliwością Rodzinę Kard. August Hlond nie mógł podjąć kanonicznego jej uznania z powodu braku odpowiednich ram prawnych dla tego rodzaju wspólnoty. Niepokonalną trudnością było wymaganie celibatu, gdy tymczasem przodujące powołania w Rodzinie stanowiły mężatki. Założycielka była przekonana, że mają być one pełnoprawnymi członkiniami. Dlatego też wyznaczono specjalny rodzaj ślubów, możliwy do zachowania przez wszystkich. Także nowy Kodeks Prawa Kanonicznego nie dawał możliwości zatwierdzenia Rodziny jako wspólnoty osób konsekrowanych w formie instytutu świeckiego.

Dlatego Arcybiskup Metropolita Poznański zatwierdził ją dekretem z dnia 22 listopada 1996 roku jako prywatne stowarzyszenie wiernych pod nazwą Rodziny Serca Miłości Ukrzyżowanej i nadał mu kościelną osobowość prawną. Jednocześnie erygował w domu wspólnoty w Bąblińcu kaplicę z Najświętszym Sakramentem. Postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu z dnia 16 grudnia 1997 r., Rodzina została uznana i zarejestrowana jako stowarzyszenie i uzyskała cywilną osobowość prawną. Opracowano i zatwierdzono Zasady Życia w roku 2012 oraz Regułę Rodziny w roku 2013.

Rodzina otrzymała w spadku małe gospodarstwo rolne wraz z domkiem w Bąblińcu koło Obornik Wlkp., w którym zamieszkała w 1987 r. pierwsza stała wspólnota mężczyzn, do której z czasem doszły małżeństwa i celibatariuszki. Dom, kilkakrotnie rozbudowywany, został nazwany z czasem Domem Miłości Rodzinnej pod wezwaniem św. Józefa, w którym mieszka Wspólnota Życia. Stał się on stopniowo centrum życia całej Rodziny. Nad całością Rodziny czuwa Główny Przełożony, którym jest osoba świecka, mający u boku kilkuosobową Radę. Ojcem duchowym Rodziny jest aktualnie ks. Zbigniew Szlachetka, kapłan Archidiecezji Poznańskiej.